بی کسی...

من خود آن سیـــــــــــزدهم، کز همه عالم به درم...

سرم را به میز میکوبم

حافظه ام را به سنگها میسابم

به موریانه ها تمام دفتر شعرم را رشوه میدهم / تا حافظه من را بجوند ...

که از تو خالی شوم ... شبیه یک گلوله از حافظه ی دولول دایی ناپلئون! ...

شبیه یک شهر بی اراده از دست یک پدر خوانده

مرا از وابستگی تو نجات دادن،

به هیچ آتشنشانی مدال افتخار نمیرساند !!

من قید این رگ را / میزنم...

بگذار دل آمبولانس ها از من پر باشد، وکافه ها از تو !!

خسته ام...

خسته از جا دادن یک دارو خانه در کشوی کنار تختخوابم

خسته از "دوستت دارم " های ضبط شده با کیفیت بالا بر روی حنجره ات...

مرا بیرون بریز...

من انتهای این بی کسی ها ... چادر میزنم!!!